Als jullie dit lezen is het maandag 5 december en ben ik voor het eerst weer aan het werk. Mijn zwangerschapsverlof is afgelopen en ik heb ervan genoten. Vanaf 1 augustus was ik vrij en ik vond het heerlijk. Maar het is wel bizar hoe snel er een einde komt aan je zwangerschapsverlof.
Van 1 augustus tot aan de bevalling op 9 september was ik vrij en kon ik me voorbereiden op de komst van Liz. Ik vond het erg fijn om nog even tijd voor mezelf te hebben. Maar toen Liz eenmaal geboren was heb ik nog meer van mijn verlof genoten. Elke dag lekker tutten, spelen en bezig zijn met Liz is echt het fijnste wat er is. Haar ontwikkeling gaat zo ontzettend snel dat het fijn is om elke dag met haar bezig te zijn en haar elke dag meer te zien veranderen.
Daarom vind ik het echt heel erg jammer dat ik weer aan het werk moet. Begrijp me niet verkeerd, ik vind mijn werk echt heel leuk. Maar de roze wolk waar ik de afgelopen 4 maanden op heb gezeten is me wel heel erg goed bevallen. Daarom wil ik er eigenlijk niet van af.
Onzeker
Ook maakt het me onzeker om weer aan het werk te gaan. Ondanks dat ik gewoon terugkeer naar mijn oude baan, heb ik het gevoel dat ik ga starten bij een nieuwe baan. Er is tijdens mijn verlof namelijk het een en ander verandert op mijn werk, dus ik heb geen idee waar ik terecht kom. Mijn oude bureau staat er al niet meer, dus waar ga ik zitten? En wat ga ik doen? Ik laat het allemaal maar over me heen komen vandaag.
Maar wat ik ook eng vind is het feit dat Liz naar haar opa’s en oma’s gaat. Ik ben niet bang dat ze niet goed voor haar zullen zorgen. Absoluut niet. Waar ik bang voor ben is dat ik dingen van haar ontwikkeling ga missen. Ze groeit en leert zo ontzettend snel en ik vind het zo leuk. Ik wil er niets van missen. Stiekem weet ik wel dat ik hier niet bang voor hoef te zijn, het zijn maar 8 uurtjes op een dag. Maar toch, zo is mijn gevoel nu eenmaal.
Ik denk dat alle mama’s hier wel een beetje last van hebben als ze weer aan het werk gaan. Zo’n eerste dag na het verlof is gewoon heel spannend en best pittig. Maar ik sla me er wel doorheen. Over een maandje ben ik vast weer helemaal gewend en vind ik het wel weer leuk. Tot die tijd kijk ik uit naar het thuiskomen! 🙂